تبادل
لینک هوشمند
یک. این لفظ سنگین میلیاردرها
مصاحبه های پرشمار پرسپولیسی ها در روزهای انتهایی نقل و انتقالات و پیش از شروع لیگ یک نکته ریز و البته قابل توجه داشت. تقریبا تمامی ستاره های قرمزپوش از اینکه با رفتن جانواریو و جباری و نکونام، برچشب کهکشانی تا حدودی به استقلال رسیده بود، ابراز خرسندی می کردند. آن ها خودشان هم از فشار روزهای بعد با خبر بودند و انتظارش را می کشیدند. پرسپولیس در دو بازی گذشته برابر سپاسی و گهر دو بار در نیمه نخست پیش افتاد، در ادامه بازی برتری به نسبت محسوسی داشت و موقعیت های بیشتری هم خلق کرد اما همان فشار کذایی بلای جانشان شد. تمرکزشان با از دست رفتن هر موقعیت تحلیل رفت و در نتیجه یک چرخه معیوب نگرانی شان هم بیشتر شد. به همین رویه، هرچه به پایان نود دقیقه نزدیک تر شدیم، ساق هایشان بیشتر لرزید، بیشتر اشتباه کردند و در برابر موقعیت های نصفه و نیمه حریفان به سادگی در هم شکستند و پیاپی گل خوردند. این مشخصا مهم ترین فاکتوریست که 5 امتیاز حساس پرسپولیس در آزادی را بر باد داده، فاکتوری که البته چندان هم حاد نیست و با عبور زمان مرتفع خواهد.
دو. این دروازه های لرزان
شهاب گردان در بازی های پیش فصل تقریبا چند باری معمارزاده وار عمل کرده بود، اما در شروع فصل و در آبادان یک نمایش بسیار دلچسب داشت و بسیاری را امیدوار کرد. امیدواری که البته خیلی هم دوام نداشت. دروازه بان ملی پوش پرسپولیسی ها در دو بازی گذشته با یک تقریب خوب به هیچ یک از ضربات حریف نه نگفته و البته اشتباهش روی گل تساوی گهر که تلخ ترین اتفاق ممکن بود. بدبختانه باید اعتراف کرد که دروازه بان های پرسپولیس به نوعی طلسم شده اند، چه میثاق معمارزاده که دو دوره درخشان در سایپا و فولاد داشت و دو دوره اسف بار در ترکیب سرخپوشان، چه علیرضا حقیقی که خروج های معمولا ناکامش بلای جان پرسپولیس شده بود و بعد لژیونر شد، چه رحمان احمدی که در تهران بسیار معمولی بود و در اصفهان جای خالی رحمتی را کاملا پر کرد و چه حسین هوشیاری که در لیگ یک چهره بود و در پرسپولیس برای خودش ساشا ایلیچی شده بود. البته هیچ کس برای گردان شمشیر را از رو نبسته و دو بازی ضعیف هم هیچ وقت ملاک ارزیابی یک دروازه بان نمی شود، اما آن هایی که بازی های پرسپولیس را با دقت دنبال می کنند خوب می دانند که کابوس این دست اشتباهات دروازه بان ها به این سادگی دست بردار تیمشان نیست.
سه. این خطاهای بی دلیل
پرسپولیس در جریان دو بازی گذشته به وضوح قربانی خطاهای بی دلیل بازیکنانش شده. پنالتی بادآورده فجری ها که در بهترین حالت ممکن می توانست به یک کرنر بدل شود (و البته مسیر توپ به سمت ضربه دروازه بود)، دو خطای متوالی مهرداد پولادی در لب خط که خیلی ساده تر می توانست کنترل شود و به قیمت ده نفر شدن تیم تمام شد، تکل بی محابا و با چشمان بسته سامان آقا زمانی که پایه گذار گل تساوی گهر بود و حتی خطاهای پرشمار علی کریمی بر روی هملت میختاریان در همان نیمه نخست برابر گهر که به اخطار برای او هم ختم شد. خطاهای زیاد و بی مورد هرگز بخشی از مشخصه های تیم های با کیفیت و سطح بالا نبوده چه خاصه خطاهایی که جملگی به اخطار و اخراج و پنالتی هم ختم شوند. شاید بتوان بخشی از این خطاها را با بدن های نا آماده پرسپولیسی ها توجیه کرد. بدن هایی که به اصطلاح خودشان هنوز «ول نکرده» و به جبران این کمبود بدنی نیاز هست تا بازی حریف را به تکل های پرشمارشان به چالش بکشند. این مورد هم البته شبیه فشارهای روانی بخشی از «سندرم ابتدای فصل» پرسپولیس به شمار می آید و مسئله ایست که با گذر زمان و اخت شدن بیشتر بدن های بازیکنان با ماراتن لیگ، کمتر تکرار خواهد شد.
چهار. این خط خالی هافبک
معضل هافبک ها در ترکیب این فصل سرخپوشان مورد بعدیست که متاسفانه با گذر زمان نه تنها مرتفع نمی شود که ممکن است با رخدادهای معمول فوتبال نظیر مصدومیت و محرومیت بغرنج تر هم بشود. هافبک های پرسپولیس نخست اینکه کم تعدادند و دوم هم اینکه کیفیت چندان بارزی ندارند. محمد نوری همان طور که مانوئل هم تلویحا گفته بود به لحاظ بدنی در جنگ ها کم می آورد، علی کریمی دیگر علی کریمی پرنشاطی که به یاد داشتیم نیست، سامان آقا زمانی مشخص نیست بین این همه ستاره از کجا بُر خورده و بدون تعارف در حد و اندازه های پرسپولیس نیست، سوسا آن قدرها هم که تعریف می کردند شاخص تر از سایرین نیست و به علاوه شب گذشته با مصدومیت زانو تعویض شد، حمید علی عسگری بعد از چندین و چند فصل تعریفی از پست ثابتش در پرسپولیس ندارد و بدتر اینکه آچار فرانسه خوبی هم نیست و در نهایت مهرداد پولادی که اضافه شدنش به این خط آخرین برگ برنده پرسپولیسی ها بود و علیرغم نمایش مطلوب در نهایت اخراج شد! البته مانوئل خودش راه حل بهتر را پیدا کرده، پرسپولیسی ها عطای انتقال توپ از دفاع به هافبک را کلا به لقایش بخشیده اند و جلال حسینی در اکثریت موارد با توکل به همان رویه معروف علی پروینی خودش برای انصاری فر و قاضی توپ می فرستد. همه این اتفاقات بد در شرایطی رخ می دهد که انزلی چی ها با ترکیب بسیار بسیار آشنای حسین بادامکی، پژمان نوری و مازیار زارع در خط هافبکشان موقتا به صدر جدول هم سرکی کشیده اند.
پنج. این قاتلین آشنا
ادموند بزیک، بهنام ابوالقاسم پور، نبی الله باقری ها، مهرداد قباخلو، فرهاد خیرخواه، ایوان پتروویچ، مهرداد اولادی، پژمان نوری، فراز فاطمی، ابراهیم توره، محسن خلیلی، بهادر عبدی، علی علیزاده، علی دایی، مهدی هاشمی نسب و حالا هم مجتبی زارعی و البته محمد پروین! این فهرست آشنا، تا آن جا که ذهن نگارنده یاری می کند، اسامی نفراتی است که در تمام این سال ها بعد از ترک پرسپولیس در برابر این تیم گردن کشیدند و گل زدند. فهرستی که ممکن است غایبین از قلم افتاده ای هم داشته باشد و البته هیچ بعید نیست که در طول همین فصل عریض و طویل تر هم بشود. از حسین بادامکی و مازیار زارع و محمد نصرتی با انگیزه گرفته تا محمدرضا مامانی و علیرضا نیکبخت فراموش شده! به هر حال این هم از آن دست فال های بدی است که در تمام دنیا احتمال فقط گریبان پرسپولیس را گرفته و یاغی ها برابر این تیم تا این حد موفق ظاهر می شوند. این اسامی در کنار حمید درخشان که با شاهین پرسپولیس را برد و یا علی دایی که با راه آهن پرسپولیس را چهارتایی کرد و حتی همین مهدی تارتار که شب گذشته چهره بود، کنایه های تلخی دارند. به همان مثل معروف که می خواند: من از بیگانگان هرگز ننالم، که با من هرچه کرد این آشنا کرد.
نظرات شما عزیزان: